Carl Barks bezocht in juli de lage landen. Hoogtepunt was een bezoek aan de Donald Duck-redactie, alwaar Barks aan alle Duckmedewerkers werd voorgesteld. Hieronder een kort gesprek met The Grand Old Duckman, gevolgd door een foto-impressie van zijn bezoek.
Wat vond u het leukst aan uw bezoek in Nederland?
Carl Barks: Ik vond het Rijksmuseum erg leuk, maar ik vond de ontmoeting met
de Ducktekenaars het leukst. Ik volg hun werk al jaren en heb me vaak
afgevraagd wie het zijn en hoe ze zich zo ontwikkeld hebben.
Het Rijksmuseum was reusachtig al heb ik nog geen tijd gehad om deze ervaring te laten bezinken. Het liefst had ik de schilderijen op mijn gemak bestudeerd en aantekeningen gemaakt.
U hebt zo'n 7000 pagina's getekend. Was het niet enorm zwaar om dat
op te brengen?
Ik heb ze nooit geteld, maar ik heb vierentwintig jaar achter elkaar zo'n vijf
pagina's per week gemaakt. Ik nam zelden vakantie en werkte zeven dagen per
week. Ik was een harde meester voor mezelf omdat ik een freelancer was. Het
gaf me altijd een fantastisch gevoel als ik een verhaal afhad. Dan voelde
ik me de koning te rijk. Dat duurde meestal een dag en daarna begonnen mijn
handen weer te jeuken om iets nieuws te beginnen. Ik streefde voortdurend
naar het gevoel iets goeds volbracht te hebben.
Heeft u nooit last van deadline-druk gehad?
Nee, niet echt. Ik werkte zover vooruit dat ik rustig kon doorgaan. Ik had
een comfortabele voorsprong van een maand, dus mocht ik onverhoopt ziek worden
dan leverde dat geen problemen op. Ik heb het ook nooit erg gevonden om alleen
te werken. In vergelijking met het zware werk dat mijn vader op de boerderij
moest verrichtten, kon ik mijn werk fluitend doen. Al verdiende ik niet veel,
ik kon doen wat ik wilde, zat lekker thuis en had geen last van weer en ontij.
Striptekenen is een mooi en eenvoudig vak in vergelijking met de talloze
andere baantjes die ik gehad heb.
Hoe bedacht u al de verhalen?
Ik had het gevoel dat de mensen het liefst verhalen lazen over verre en
exotische oorden. Wil je goeie verhalen schrijven dan kun je dat maar beter
in je oren knopen. Van tevoren vroeg ik me af wat ik graag wilde tekenen.
De jungle, het verre oosten, een wilde zee enzovoort. Als ik iets te pakken
had, verzon ik een manier om de eenden op die plaats te krijgen. Op deze
wijze zijn veel verhalen ontstaan.
Zonder dat u ooit zelf op die plaatsen bent geweest...
Dat hoefde ook niet. Ik heb een enorme collectie National Geographics en een
Encyclopaedia Britannica. Als ik het daar niet mee redde dan kon ik altijd
nog bij een bibliotheek terecht. Ik ben nu voor het eerst van mijn leven
buiten de grenzen van de Verenigde Staten.
Hoe was het om voor het eerst in meer dan dertig jaar weer eens een
Duckverhaal te schrijven?
Ik vond het erg moeilijk omdat ik me maar al te zeer bewust ben van het feit
dat er door heel veel lezers met hoge verwachtingen naar uit wordt gekeken.
Ik ben niet meer zo goed als in mijn hoogtijdagen. Als ik af en toe nog wel
ideeën voor verhalen krijg, dan probeer ik die toch terzijde te leggen
en andere bezigheden te zoeken.
Hoe is het nieuwe verhaal
- Horsin' around with history-
ontstaan?
Ik was gevraagd om een nieuw schilderij met het geldpakhuis van Oom Dagobert
te schilderen. Als onderwerp had ik een enorm paard van Troje bedacht, dat
door het dak van het geldpakhuis naar binnen wordt gehesen. Toen realiseerde
ik me dat de mensen zich af zouden vragen hoe Dagobert aan deze grote schat
is gekomen. Dat verhaal kon ik onmogelijk in ëën plaat vastleggen.
Zodoende legde ik dat idee naast me neer en verzon een ander onderwerp
voor het schilderij. Verscheidene mensen drongen er toen op aan dat ik het
Troje-verhaal op moest schrijven. Ik dacht er toentertijd makkelijk vanaf te
komen door een korte synopsis te schrijven. Maar toen ik aan het schrijven
was, kwamen er zoveel ideeën naar boven dat ik op dat moment maar
besloten heb om het volledig uit te werken. Aangezien het me zo'n drie
á vier weken gekost heeft, ben ik niet meer van plan om het ooit nog
eens te doen!
U heeft het niet zelf willen tekenen?
Nee, schilderen lukt me nog wel, maar tekenen niet. Mijn ogen hebben grote
moeite met het onderscheiden van zwarte lijnen op wit papier. De lijnen
blijven niet scherp maar vervagen. Kleuren kan ik beter onderscheiden.
Tja, de gebreken komen met de jaren...
(Volgens Barks-manager Bill Grandy was Daan Jippes Barks' eerste keus om het verhaal te tekenen. De Denen dachten daar echter anders over. Zonder jippes ooit gevraagd te hebben, vertelden ze Barks dat Jippes geen tijd had en schuifden een tekenaar uit hun eigen stal naar voren, namelijk Bill Van Horn...) [William Van Horn. DvE]
Is het op dit moment niet moeilijker om verhalen te schrijven, omdat
alles tegenwoordig politiek correct dient te zijn?
Heden ten dage heeft iedereen ontzettend lange tenen. Je kan niets
schrijven of er is wel iemand die zich beledigd voelt. Donald zou zichzelf
niet meer kunnen zijn. Hij zou ongetwijfeld een slecht 'role model' zijn.
Er zou geen lol meer aan zijn...
(Onlangs heeft een vader op hoge poten een brief naar Marvel geschreven omdat zijn zoontje geconfronteerd werd met sigaren rokende lieden op trading cards. Hij dreigde Marvel met een proces als deze niet zou stoppen met het verspreiden Van deze kwalijke invloeden. Marvel beloofde beterschap.)
Opmerkingen: Deze dag(en) [moet ik nog nazoeken. DvE]
ontving Carl Barks van de Geïllustreerde Pers een zilveren reyer uit
1791, uitgegeven door het bisdom Utrecht. Omstreeks die tijd zijn de
voorouders van Barks uit Nederland naar de VS geëmigreerd. Als dank
schonk Barks op zijn beurt de redactie van het weekblad Donald Duck een
originele tekening. Grappend legt hij uit dat het Donald Duck voor moet
stellen en verontschuldigt hij zich voor de bibberende lijnen (zie foto
met hoofdredacteur Thom Roep en Joan Lommen, adjunct-hoofdredacteur Duck).
Na twee uur brak er een enorme paniek uit toen Barks' originele Duck-tekening spoorloos verdwenen was. Na grondig speur-werk kwam de tekening boven water en bleek dat wat fans hem ontfutseld hadden om 'm te kopiëren. Niets aan de hand.
|
|